آویز ستاره‌ امید

در شهری کوچک و آرام، دختری به نام “نازنین” زندگی می‌کرد که شیفته‌ی ستاره‌ها بود. هر شب، او زیر آسمان پرستاره می‌نشست و آرزوهایش را برای آسمان نجوا می‌کرد. اما یک ستاره‌ی خاص همیشه نگاهش را به خود جلب می‌کرد، ستاره‌ای که به تنهایی درخشش ویژه‌ای داشت و هرگز از جای خود تکان نمی‌خورد. نازنین به این ستاره “ستاره‌ی امید” می‌گفت.

یک شب که آسمان ابری بود و ستاره‌ها دیده نمی‌شدند، نازنین احساس غم کرد. او زیر لب گفت: “کاش می‌توانستم ستاره‌ی امید را همیشه با خود داشته باشم.” همان لحظه، نوری نرم و ملایم در اتاقش پدیدار شد و در میان آن، موجود کوچکی شبیه یک پری ظاهر شد. پری لبخند زد و گفت: “تو مدت‌هاست با قلب پاکت، ستاره‌ی امید را درخشان نگه داشته‌ای. اکنون زمان آن رسیده که آن را همیشه با خود داشته باشی.”

پری با دست‌های ظریفش نوری را از دل آسمان گرفت و به شکل آویزی زیبا درآورد. آویز دایره‌ای کامل بود که دور تا دور آن با جواهراتی چون ستاره‌های کوچک مزین شده بود، و در میان آن، قطعه‌ای درخشان مانند ستاره‌ی امید قرار داشت. پری آویز را به نازنین داد و گفت: “این ستاره دیگر فقط مال توست. هرگاه نگاهش کنی، آرزوهایت را به یاد بیاور و باور داشته باش که امید همیشه در قلبت است.”

نازنین از آن شب به بعد، آویز را با خود داشت. هر بار که دچار تردید یا ناراحتی می‌شد، به آویز نگاه می‌کرد و لبخند می‌زد. او فهمید که امید، همچون ستاره‌ها، همیشه هست؛ حتی وقتی ابرها آسمان را می‌پوشانند.

این آویز می‌تواند “ستاره‌ی امید” نامیده شود؛ یادبودی از امید و آرزوهایی که همیشه در قلبمان زنده‌اند.